top of page

Een nieuw schooljaar op Agora

Blog van: Kiki Engels

11 sep 2025

Ik ben onderweg naar m’n werk en sta te wachten bij het stoplicht. Naast me komt een fietser staan. Overduidelijk een brugpieper: (te) grote rugzak, haren strak gedaan, constant kijkend op zijn telefoon. Ondanks dat de middelbare school snel went, heb ik altijd een beetje medelijden met deze nieuwe leerlingen. Iedereen kan honderd keer zeggen dat het wel meevalt, toch ben je stikzenuwachtig. Gelukkig stel je na dat eerste jaar zelf ook vast dat het ‘goed is gekomen’ en dat die nieuwe bruggers ‘echt elk jaar kleiner worden’.

Zelf heb ik twee keer de ‘eerste dag’-spanning gevoeld. In mijn derde jaar van de middelbare besloot ik namelijk te starten op Agora Roermond. Ik liet mijn vriendinnen achter en nam elke ochtend de bus naar de grote stad. Het was voor mij allemaal geen probleem – dat had de meeloopdag wel bewezen. Ik was nog nooit zo enthousiast thuisgekomen van een schooldag. “Mam! Ik heb allemaal ideeën in m’n hoofd. Normaal ben ik helemaal gesloopt en moet ik nog aan m’n huiswerk. Nu heb ik energie!” Toen stond het vast: ik ging naar Agora.


Vrolijk liep ik negen jaar geleden het gebouw binnen. Er was gezonde spanning, maar ik had ook het idee dat ik veel docenten al had leren kennen bij de meeloopdag. Er was bovendien maar één lokaal, dus ik wist meteen waar ik moest zijn. Op mijn vorige school liep ik na twee jaar nog steeds te zoeken.


Onze allereerste opdracht was dezelfde als nu: bouw je eigen werkplaats. Dan moet je dus gaan samenwerken met allemaal kinderen die je (nog) niet kent. Hoeveel ruimte wil jij? Wie zit bij de deur? Heeft iedereen een stopcontact? Wie krijgt de zitzak? Ik belandde bij een groepje van acht meiden. Ons plan was meteen ambitieus: we wilden een hoogslaper bouwen. Onder een groot bureau, boven een bed om op te chillen. “Ga maar doen,” was het antwoord van de coaches.


Dit was onze eerste challenge. En eentje waarvan we meteen zoveel hebben geleerd: samenwerken, durven proberen, onderhandelen en klussen. Genoeg dagen kwam ik thuis met verf op m’n handen en zaagsel in m’n haar. Ik had nog nooit geboord of gezaagd en wist ook niet of ik dat wel kon. Maar ik mocht het allemaal uitproberen. Ik vond het heerlijk dat ik niet eerst een uitleg kreeg – als ik een vraag had, ging ik vanzelf wel naar een leraar bij de werkplaats. Bij een klasgenootje haalden we een bed, bij de bouwmarkt onderhandelden we voor een scherpere houtprijs en we belde de verfzaak voor restjes blauw en wit.


‘Het bed’ is een perfect voorbeeld van de werkwijze van Agora. Agora geeft kinderen alle ruimte om zelf te ontdekken, fouten te maken en samen naar oplossingen te zoeken. Maar zodra er een vraag komt, is er altijd een coach of expert in de buurt. Hierdoor krijgen kinderen de ruimte en veiligheid om uitdagingen aan te gaan. Fouten maken wordt minder spannend en hun zelfvertrouwen groeit.


Groen licht. Ik zie de Eastpak-rugzak al aan de overkant van de straat. Die gaat de eerste bel wel halen. Ik zet ook maar wat extra vaart op mn trappers. Ik hoefde bij Agora dan nooit een te-laat-briefje te halen, nu ben ik liever wél op tijd op mijn werk.

bottom of page